
Koń uchodzi za niezwykłe stworzenie na naszej Ziemi.
Jak toczą się dzieje naszych kopytnych od czasów prahistorycznych?
Oto krótka historia oparta na badaniach wielu archeologów i naukowców z całego świata….
Według badań prehistoryczne dzieje koniowatych wywodzą się od zwierząt żyjących przed 70 – 75 milionami lat wstecz.
Znaleziska archeologiczne w Ameryce Północnej wykazały iż były to leśne, roślinożerne i niewielkie stworzenia o wysokości 30 – 35 cm. W drodze ewolucji wykształcały się kolejne formy przodków.
Eohippus – Koń Świtu



Żył około 50 milionów lat temu.
Był wielkości lisa, przednie kończyny miały 4 palce, natomiast tylne miały 3 palce. Nazywano go Koniem Świtu.
Na łapach miał opuszki, porównywalne jak u dzisiejszych psów czy kotów, a pozostałość po nich u współczesnych koni to ostroga na końskiej nodze.

Pozostałością poduszki palcowej jest strzałka w kopycie końskim.
Z czasem gatunek nadal się ewaluował, zmieniał się i dostosowywał do zmian środowiskowych. Tu zmiana podłoża po którym się poruszały spowodowała wykształcenie najpierw 3 palców, a następnie poprzez oparcie ciężaru ciała na środkowy palec, nastąpiło zanikanie bocznych palców. Tak wykształcało się kopyto, czyli środkowy palec.

Mesohippus

Żył około 34 – 32 miliony lat temu.
To kolejny przodek konia. Miał wielkość współczesnego wilka.
Był coraz wyższy, miał dłuższe kończyny zakończone 3 palcami.
Nastąpiły kolejne zmiany, zmieniało się środowisko, szczególną rolę odegrały zmiany klimatyczne.. Tereny puszcz zmniejszały się. Występował obszar suchych stepów. To spowodowało wyodrębnianie kolejnych gatunków. Posiadał silniejsze zęby, zgryzał twardą stepową roślinność. Szyja stawała się dłuższa co ułatwiało obserwację terenu. Zwierzęta te zaczęły prowadzić życie stadne. Miały większą szansę na obronę przed drapieżnikami.
Pliohippus
Pojawił się około 15 milionów lat temu.
Kształtem, wielkością i uzębieniem zbliżony był do współczesnego konia.
Był wyższy od swojego przodka, jego wzrost sięgał około 120 cm w kłębie. Zyskał dłuższą szyję co jeszcze bardziej zwiększyło pole widzenia i obserwację zagrożeń. Palce ponownie ulegały zanikowi. Palec środkowy pozostał, na nim utworzyła się osłona rogowa, czyli dzisiejsze kopyto. Kończyny ułatwiały bieganie po sawannach i po twardej powierzchni stepu.
Equus

Żył około 2 – 1 milona lat temu.
Gatunek szybko się rozprzestrzeniał z Ameryki dotarł do Azji, Europy i Afryki. W Ameryce wymarł, w Europie i Azji stał się przodkiem między innymi tarpana i konia domowego. Przypuszcza się iż Equus przypominał kuca pierwotnego, zwanego dziś koniem Przewalskiego. Stado tych koni odkryte zostało pod koniec XIX wieku w Mongolii przez rosyjskiego badacza Przewalskiego.
*źródło „WIGRY” Joanna Górecka
*wikipedia.org
*autor top.fodder.pl